Pień rymarski

Tego typu pnie służyły w warsztatach rymarskich do robienia chomąt, czyli elementów uprzęży końskich. Rymarz zajmował się obróbką skóry oraz wykonywaniem uprzęży i siodeł dla osób wykorzystujących siłę pociągową koni. Wzmożona mechanizacja i technologiczny rozwój na polskiej wsi nastąpił dopiero w latach 60. XX wieku, a i tak nie objął wszystkich rolników, więc umiejętności rymarskie do lat 80. wciąż były w cenie. Z czasem jednak koń mechaniczny wyparł zwierzę, co w konsekwencji przyczyniło się do zaniku rymarstwa. Technologia i przemysł przeniosły zestaw tych umiejętności rzemieślniczych do niszy jeździectwa oraz na cmentarzysko kultury technicznej i muzeów etnograficznych.     

Wyczerpywanie się kontekstu to jedna z podstawowych przyczyn umieszczania różnego rodzaju umiejętności w koszu dziedzictwa i nie ma to charakteru lokalnego. Jest to nieuchronne i związane pozostaje z kwestią zmian technologicznych oraz tych zachodzących w pądach myślowych. To nie rymarskie umiejętności są niepotrzebne, to świat nie ma potrzeby z nich korzystać. W wielu przypadkach ważną rolę odgrywa tu też nasza zmiana relacji ze światem. Staliśmy się jego częścią i uznaliśmy podmiotowość innych istot w tym zwierząt. Przestaliśmy je postrzegać w kategoriach zasobu. Przetrwanie rzemiosł: rymarstwa, kowalstwa, koszykarstwa, ludwisarstwa itp. to sprawa wielu czynników: mody, ekonomii, chęci zachowania, subwencji, niszy czy izolacji.

Pień już w momencie jego pozyskania, w trakcie badań terenowych, był reminiscencją świata już nieobecnego – dlatego też trafił do zbiorów. Właściciel nie czuł wobec pnia większych sentymentów. Jedną z gałęzi zainteresowań etnografii była i jest codzienność we wszelkich swoich przejawach. Praca i umiejętności posługiwania się konkretnymi narzędziami – wymiar zarówno cielesnej praktyki jak i praktycznej wiedzy – to etnograficzna opowieść o pracy także.

Pień rymarski pochodzi z zamkniętej już kolekcji gospodarki podstawowej i rzemiosł. Poza funkcją świadka czasu, miejsca i niemego powiernika gestów pracy jest bezużyteczny, jak inne przedmioty zgromadzone w Muzeum. Etnografia szczególnie w wymiarze muzealnym ma naturę zombie.