Butelka fiasco z osłoną z tkaniny

Tę butelkę fiasco obszyto resztkami ścierki używanej tysiące razy w nieznanej wiejskiej kuchni. Okrągła podstawa, wykonana z blachy z recyklingu, została zaprojektowana tak, aby wyłapywać wszelkie krople, a osłona z tkaniny ochroniła wino przed światłem i ciepłem. W jednym ze swoich esejów w La coda della gatta Guatelli napisał o fiaschi w muzeum następujące słowa: „Gdy nie można było zrobić osłony z wikliny, używano innych materiałów, takich jak juta, tkanina, blacha, a nawet sznurek, z którego osłonę robiono szydełkiem – choć to już rozwiązanie wymyślne. Niektóre fiaschi były okrywane zszytymi kawałkami materiału. Dziś wydaje się to dziwaczne, ale wtedy spełniało swoje zadanie.”

Podobnie jak wszystkie inne butelki, które można zobaczyć w kuchni muzeum, i tę butelkę fiasco zabierano w pole, by orzeźwić się podczas przerw w pracy. Osłona – wykonana z tkaniny lub blachy – miała chronić wino przed wysokimi temperaturami i promieniami słonecznymi, które mogłyby pogorszyć jego jakość. Miały też zapobiegać rozbiciu butelki podczas transportu. Technika ta z pewnością była powszechna również w innych częściach Europy, choć eksponat ten jest często kojarzony z typową scenerią włoskiej wsi i jej winnicami.

W latach 50. XX wieku Ettore Guatelli zaczął z coraz większą regularnością odwiedzać magazyny firm odbierających odpady w regionie Apeninów. Tak położył podwaliny pod przyszłe muzeum. Od połowy lat 70. jego kolekcja przedmiotów znacznie się powiększyła. Mimowolnie wpisał się w trend ożywienia i promocji kultury ludowej, który pojawił się w latach 70. i 80. we Włoszech. W konsekwencji jego muzeum stało się unikalną i niepowtarzalną placówką poświęconą dziedzictwu demograficznemu, etnologicznemu i antropologicznemu XX-wiecznych Włoch.

Niezwykłość przedmiotów zgromadzonych w Muzeum Guatelli polega właśnie na ich codziennym charakterze, odzwierciedlającym zwyczajność życia, do którego zbyt często zapominamy przywiązywać wagę, gdyż przesłania je jego pozorna oczywistość.Sam Ettore Guatelli twierdził, że był daleki od wybitnych autorów, z którymi często go porównywano. Czuł się bardziej po ludzku blisko pracy rzemieślników i robotników, umiejętności i sprawności ich rąk, ich „niewiarygodnej wirtuozerii”, ich artyzmu codzienności, z której czerpał i dla której tworzył.