Κοιλότητα ροής ελαστικών επισώτρων

At η διεπαφή μεταξύ του χώρου, του εαυτού του και του ελαστικού, δημιουργείται αισθητική εμπειρία. Η έκφραση μιας γνώμης αποτελεί ζήτημα αντίληψης, και μάλιστα γευστικής. Το πρώτο είναι το θέμα της θεωρίας, το δεύτερο είναι κάτι στο οποίο συμμετέχουμε καθημερινά. είτε θέλουμε είτε αγνοούμε κάτι. Ένα συρρικνωμένο ελαστικό που κατασκευάζεται από ελαστικό σε κήπο μπορεί να θεωρηθεί ως ανεξάρτητη προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος των ανησυχητικών τεχνολογικών αποβλήτων, ενώ σε ένα μουσείο προκαλεί συζήτηση σχετικά με τη δημιουργία της συλλογής ή την ανεπιθύμητη πολιτιστική κληρονομιά. Παρά το γεγονός ότι είναι δυνατή η ανακύκλωση, είναι ευκολότερο να πετάξει ένα ελαστικό σε τροχό για να αναπτυχθεί εκεί με τους άλλους καρπούς του πολιτισμού: ψυγεία, φιάλες PET και πλαστικές σακούλες. Αυτό είναι ενδεικτικό της παγιωμένης αντικειμενικής και προσανατολισμένης στην παροχή υπηρεσιών προσέγγισης της φύσης, καθώς και της διανοητικής θαυμασίας μας που μας απαλλάσσει από τη σχέση μας με το διάστημα. Το ρήγμα των ολισθητήρων μας δίνει επίσης την ευκαιρία να σκεφτούμε τι αξίζει να συλλέξουμε και πώς μιλάμε γι’ αυτό;

Tyres θάβεται στο έδαφος ως φράκτης ή με τη μορφή ανθοστρώματος, κλίνης σκύλου, κούνιας ή σανδάλου στις τέσσερις γωνίες του κόσμου. Οι τρόποι επαναχρησιμοποίησης είναι αμέτρητοι και η δημιουργικότητα των χρηστών είναι απεριόριστη. Το αντικείμενό μας από καουτσούκ σχετίζεται άμεσα με τη δημιουργία και τη διαμόρφωση χώρου και, ως εκ τούτου, εγείρει ερωτήματα σχετικά με: τα όρια του ιδιωτικού και του κοινού, του υποβαθμισμένου και του κοινού, του αντικειμένου και του μη αντικειμένου, τα οποία μπορούν να παραβλεφθούν και αυτά που είναι εμφανή, καθώς και ο διαχωρισμός μεταξύ ανθρώπου και φύσης.

Ethnographic μουσεία στην Πολωνία αναζητούν ταυτότητα. Το έχουν χάσει λόγω της διάβρωσης του αγροτικού και του λαϊκού πλαισίου. Ένα ρολόι κατασκευασμένο από ελαστικά επίσωτρα που λαμβάνονται σε εκκλησιαστική έκθεση σε μικρό χωριό μπορεί να ερμηνευθεί με διάφορους τρόπους: ως έκφραση περιβαλλοντικής συνείδησης και σκέψης, η οποία δεν ήταν χαρακτηριστική του λαϊκού τρόπου σκέψης· αλλά και ως συμβολή στη συζήτηση σχετικά με το τι είναι η κληρονομιά·

The βασική διάσταση που συνδέει το αντικείμενο με την ευρύτερη έννοια των αποβλήτων στην προκειμένη περίπτωση είναι η επαναχρησιμοποίηση και η αναβάθμιση της χρήσης– και η παροχή νέας λειτουργίας σε ήδη υφιστάμενα αντικείμενα. Ως χωρικό και αισθητικό στοιχείο, μας φέρνει στη σφαίρα να βιώσουμε τον κόσμο και να συζητήσουμε τις αξίες που οργανώνουν τις εμπειρίες μας. Μπορούν τα απορρίμματα να έχουν μη οικονομική αξία;