Lenin patrzy na Lenina

Te dwa popiersia są wyrazem kultu jednostki otaczającego W.I. Lenina, zapoczątkowanego w ZSRR i rozprzestrzenionego w całym bloku wschodnim po wprowadzeniu reżimów socjalistycznych. Świadczą o sposobie, w jaki muzea obchodziły się z artefaktami na przestrzeni czasu. Pochodzą z utworzonego w Bukareszcie w latach 1951–1955 Muzeum Lenina i Stalina (oddziału Centralnego Muzeum W.I. Lenina w Moskwie), które w różnych formach funkcjonowało do 1990 r. Popiersia przywieziono najprawdopodobniej z ZSRR w latach 50., choć po 1945 r. rzeźby tego typu powstawały także lokalnie. Historia muzeum powstałego z inspiracji ZSRR jest obecnie przedmiotem badań.

Oba popiersia świadczą o relacjach między Rumunią a blokiem wschodnim jako całością, w tym ZSRR, który po 1945 r. stał się hegemonem w Europie Środkowo-Wschodniej. Centralne Muzeum W.I. Lenina w Moskwie miało również oddziały w kilku krajach bloku wschodniego, w dużej mierze wzorowane na muzeum centralnym. Niszczenie pomników przywódców komunistycznych podczas antykomunistycznych rewolucji 1989 r. w całym bloku wschodnim wpisuje się w historię odbóstwienia czołowych postaci komunizmu – od burzenia ich pomników po ich rewaloryzację w miejscach takich jak park Grūtas czy Memento Park – skąd pochodzą te dwa popiersia.

W 1990 r. nowo powstałe Muzeum Chłopa Rumuńskiego odziedziczyło budynek i dużą część zbiorów Muzeum RPK, które albo rozdało, albo wyrzuciło. Później okazało się, że w podziemiach muzeum znajdował się dodatkowy magazyn, do którego w drugiej połowie lat 60. przeniesiono artefakty z byłego muzeum radzieckiego. Oba popiersia najprawdopodobniej pochodzą stamtąd i zostały „schowane” w magazynie, gdy – jeszcze w czasach komunistycznych – Rumunia dystansowała się od radzieckiej hegemonii i obrała kierunek nacjonalistyczny w kulturze i ideologii. Kultowe postacie radzieckiego komunizmu zastąpiono wtedy nową, narodową mitologią, w której splatają się ze sobą Rumuńska Partia Komunistyczna i państwo.

Artefakty te można kojarzyć z odpadami na wiele sposób. Po pierwsze, oba popiersia zdezawuowały się, gdy reżim w Bukareszcie przyjął kierunek nacjonalistyczny. Ponadto po 1990 r. wszystkie artefakty nowo powstałego Muzeum Chłopa Rumuńskiego zaczęto klasyfikować w kategoriach estetycznych, przez co podwójnie zdewaluowano wartość popiersi: jako reprodukcji i jako formalnie należących do socrealizmu. Czerwone popiersie eksponowano na wystawie „Ciuma” [Dżuma] i wyjęto ze masowej świata produkcji, modyfikując je i domyślnie zamieniając w kicz, sam w sobie kojarzony z manipulowaniem emocjami. Potem zostało zapomniane, podobnie jak szare popiersie.