Lejek

Muzeum Ettore Guatelli jest w pewnym sensie wystawą życia, odzwierciedlonego również w przedmiotach należących do spontanicznego designu, takich jak lejek wykonany z puszek. Przedsięwzięcie Ettore Guatelli nie było celem samym w sobie. Guatelli chciał stworzyć muzeum prezentujące życie, muzeum ludzkości, nie tylko nostalgiczne wspomnienie wiejskiej społeczności rolniczej, która obecnie prawie całkowicie zniknęła. Muzeum mające uchwycić jej istotę przez historie eksponatów, odzwierciedlające wartość i godność wszystkich istnień ludzkich.

Kolekcję Ettore Guatellego można opisać jako stale ewoluującą, ponieważ – jak napisał jej dyrektor Mario Turci: „[...] Każdy nowy eksponat skłaniał Guatellego do uzupełnienia lub wymyślenia na nowo części kolekcji. Jego muzeum nieustannie ewoluuje, odzwierciedlając poczucie ponadczasowości, jakby w hołdzie dla jego eksponatów i stojących za nimi historii, które były nieustannie odnawiane, wymyślane na nowo, przeprojektowywane i ponownie wykorzystywane.” [Magni C., Turci M. (ed.), Muzeum jest tutaj. Muzeum Ettore Guatelli, Ozzano di Taro, Mediolan, 2005, Skira]

W latach 50. XX wieku Ettore Guatelli zaczął z coraz większą regularnością odwiedzać magazyny firm odbierających odpady w regionie Apeninów. Tak położył podwaliny pod przyszłe muzeum. Od połowy lat 70. jego kolekcja znacznie się powiększyła, Mimowolnie wpisał się w rosnący w latach 70. i 80. trend odrodzenia i promocji kultury ludowej. W konsekwencji jego placówka stała się unikalnym i niepowtarzalnym muzeum poświęconym dziedzictwu demograficznemu, etnologicznemu i antropologicznemu XX-wiecznych Włoch.

„Do ilu rzeczy można użyć puszki? Zastosowania są tak oczywiste, że w końcu tracimy rachubę. Puszek jest dziś mnóstwo. Dawniej przeszłości jednak zawierały tylko konserwy i było ich znacznie mniej, gdyż rolnicy swoje przetwory przygotowywali sami. Szlachetnie urodzeni, którzy przyjeżdżali, aby posmakować wsi, zostawiali puszki wzdłuż brzegów rzeki w dołach, które my, dzieci, nazywaliśmy „buson”. Zbieraliśmy je, aby robić z nich zabawki, choć dorośli czasem znajdowali dla nich inne zastosowania […]” [Ferorelli V., Niccoli F. (ed.), 1999, Koci ogon: opowiadania Ettore Guatellego: jego muzeum, jego opowieści, Instytut Dziedzictwa Kulturowego, Przyrodniczego i Artystycznego Regionu Emilia-Romagna, Bolonia]