Kuferek żołnierza

Ettore Guatelli spisał ustną relację, z której wynika, że ta walizka wykonana z puszek należała do Benvenutego Artemio (1902–1950), żołnierza więzionego w Sidi Barrani w Egipcie między rokiem 1940 a 6 stycznia 1946 roku. Sam Guatelli opisuje ją jako jeden z najlepszych eksponatów w swojej kolekcji, właśnie dlatego, że jest tak pełna życia, tak przesiąknięta historią. Walizka może opowiedzieć nam wiele historii; na przykład świadczy o skali podróży, podróży pewnej osoby. Zostało to zilustrowane w Muzeum Ettore Guatelli w instalacji „Cortina/Warszawa »39« 49 15 000”.

„Cortina/Warszawa »39« 49 15 000”. W notatnikach, które później zostały wydane w formie książki Storia di Boris, Guatelli pisze o sąsiedzie z sanatorium w Cortina d'Ampezzo w 1949 roku. Polski Żyd o imieniu Borys, który uciekł z Warszawy w 1939 roku, przebywał w sanatorium, aby leczyć się z gruźlicy kości, której nabawił się wkrótce po uwolnieniu z sowieckiego obozu w Komijskiej Autonomicznej Socjalistycznej Republice Radzieckiej (Komi ASSR) w 1941 r. Guatelli opowiada historię 15 000 km podróży Borysa przez Europę w drodze powrotnej do Warszawy.

Jak powiedział sam Ettore Guatelli: „Czuję powinowactwo nie z kanonizowanymi pisarzami, do których jestem porównywany (choć często są mi nieznani), ale z robotnikami i rzemieślnikami, do których warsztatów przyprowadziłbym nawet moich uczniów, aby podziwiali umiejętności i niesamowitą wirtuozerię tych prawdziwych mistrzów. Wiele z tego, co wiem, zawdzięczam tym „zwykłym” ludziom, których cenię i których historie uwielbiam.” [Magni C., Turci M. (ed.), Il Museo è qui.(Muzeum jest tutaj) Muzeum Ettore Guatelli, Ozzano di Taro, Mediolan, 2005, Skira]

Przedmioty wystawione w muzeum są świadectwem spontanicznego projektowania opartego na improwizacji. Ich wyjątkowość polega na dalekowzroczności tych, którzy odmówili traktowania ich jak śmieci, bo były stare i czasy świetności miały już za sobą. Spontaniczny design jest świadectwem ludzkiej kreatywności w wymyślaniu na nowo, dostosowywaniu i naprawianiu przedmiotów, w myśl hasła „reperuj, nie wyrzucaj”, głoszonego przez wiejskie społeczności, w których rządziły ekonomiczne zasady ponownego wykorzystania i odzysku. Niczego nie wyrzucano, ponieważ wszystko można było ponownie wykorzystać, naprawiać w nieskończoność, zmontować na nowo i wykorzystać do innych celów.