Futerał na akordeon

Co jest fascynującego w tym pozornie zwyczajnym przedmiocie? Ettore Guatelli uważa, że jego wartość wynika z pracy rąk, które tak pomysłowo zmieniły jego kształt, łącząc umiejętności rzemieślnicze z potrzebą chwili i zdolnością zobaczenia w tym przedmiocie czegoś więcej niż naturalnie przestarzałą rzecz. I tak stary futerał na akordeon stał się klatką do przewozu ptaków na targ w sąsiednich miasteczkach. Do jej wykonania użyto drewna, metalu i juty. Według Ettore był on najprawdopodobniej używany do transportu gołębi na sprzedaż.

W 1994 r. Ettore Guatelli opublikował w piątym numerze czasopisma „Ossimori” esej zatytułowany „Odpady w muzeum”. Zastanawiał się w nim nad ważną i obecnie bardzo aktualną, a nawet coraz bardziej palącą potrzebą, aby myśleć o odpadach, kierując się filozofią odzyskiwania i recyklingu materiałów i śmieci, widząc w nich, a tym bardziej w wysypiskach śmieci, instrument i miejsce wdrażania prawdziwej „demokracji historii”.

Począwszy od lat 50. XX wieku Ettore Guatelli zaczął z coraz większą regularnością odwiedzać magazyny firm odbierających odpady w regionie Apeninów i stopniowo jego muzeum zaczęło nabierać kształtów. Od połowy lat 70. kolekcja Ettorego Guatelli znacznie się powiększyła. Mimowolnie włączył się on w ruch odrodzenia i promocji kultury ludowej, który rozkwitł w latach 70. i 80., a kolekcja stała się zalążkiem jednego z najbardziej wyjątkowych włoskich muzeów demograficzno-etnograficzno-antropologicznych XX wieku.

Niezwykłość przedmiotów zgromadzonych w Muzeum Guatelli polega właśnie na ich codziennym charakterze, odzwierciedlającym zwyczajność życia, do którego zbyt często zapominamy przywiązywać wagę, gdyż przesłania je jego pozorna oczywistość. Sam Ettore Guatelli twierdził, że był daleki od wybitnych autorów, z którymi często go porównywano. Czuł się bardziej po ludzku blisko pracy rzemieślników i robotników, umiejętności i sprawności ich rąk, ich „niewiarygodnej wirtuozerii”, ich artyzmu codzienności, z którego czerpał i dla którego tworzył.