Zasłona

Zasłona jest na wystawie i znajduje się dokładnie tam, gdzie życzył sobie tego Ettore Guatelli – przy wejściu do muzeum, przed imponującymi schodami, które prowadzą zwiedzających do pomieszczeń na piętrze. Dźwięk wydawany przez kapsle od butelek, które kiedyś sygnalizowały wejście potencjalnych klientów, teraz zwiastuje przybycie gości, którzy rozsuwają zasłonę, aby zobaczyć cuda przyziemności i emocje dnia codziennego.

Przedmioty wystawione w Muzeum Guatelli dają odwiedzającym unikalny wgląd w różnorodne historie, odzwierciedlając nie tylko rzeczywistość wiejskiej społeczności rolniczej, do której należały, ale także życie osób, które miały z nimi kontakt, zmieniały ich formę i funkcję lub przedłużały ich żywotność w nieskończoność.

W latach 50. XX wieku Ettore Guatelli zaczął z coraz większą regularnością odwiedzać magazyny firm odbierających odpady w regionie Apeninów. Tak położył podwaliny pod przyszłe muzeum. Od połowy lat 70. jego kolekcja przedmiotów znacznie się powiększyła. Mimowolnie wpisał się w trend ożywienia i promocji kultury ludowej, który pojawił się w latach 70. i 80. we Włoszech. W konsekwencji jego muzeum stało się unikalną i niepowtarzalną placówką poświęconą dziedzictwu demograficznemu, etnologicznemu i antropologicznemu XX-wiecznych Włoch.

Przedmioty wystawione w muzeum są świadectwem spontanicznego projektowania opartego na improwizacji. Ich wyjątkowość polega na dalekowzroczności tych, którzy odmówili traktowania ich jak śmieci, bo były stare i czasy świetności miały już za sobą. Spontaniczny design jest świadectwem ludzkiej kreatywności w wymyślaniu na nowo, dostosowywaniu i naprawianiu przedmiotów, w myśl hasła „reperuj, nie wyrzucaj” głoszonego przez wiejskie społeczności, w których rządziły ekonomiczne zasady ponownego wykorzystania i odzysku. Niczego nie wyrzucano, ponieważ wszystko można było ponownie wykorzystać, naprawiać w nieskończoność, zmontować na nowo i wykorzystać do innych celów.