Artysta lub wytwórca Nieznany
Produkcji lub powstania (Daty)
Nieznana
Włączenia do kolekcji muzeum
Około 2007 r.
Miejsce pochodzenia
Bukareszt (Rumunia)
Obecne miejsce przechowywania
Narodowe Muzeum Peasantu Rumuńskiego, Bukareszt, Rumunia
Materiał
Metal, tworzywo sztuczne
Wymiary
14 x 4 x 5 cm (dł. x szer. x wys.)
Numer w katalogu C.Ob-0046
Słowa kluczowe Niedobór Naprawy Ludzi
Prawa autorskie Narodowe Muzeum Chłopa Rumuńskiego
Akt założycielski; W magazynie
Źródła zdjęć Vladimir Bulza / prawa autorskie NMChR
If, jej złamanie, hamianie! Uszkodzone Ramy Konkretne Kontyngentiane częściami z innych okularów.
Jaki charakter ma eksponat i z jakimi osobami się wiąże?
Okulary to przedmioty codziennego użytku. Jednak w okresie reżimu komunistycznego, choć oprawki były produkowane masowo przez różne firmy i fabryki, ich wybór był ograniczony, a same okulary bardzo drogie. Jeśli się zepsuły, właściciele po prostu naprawiali je, najlepiej jak potrafili, czasami używając części innych par okularów. Tę konkretną parę podarował Marius Gomoiu. Zaznaczył, że po rozbiciu okularów różne ich części powtórnie wykorzystano.
Z jakimi miejscami wiąże się ten eksponat i na ile ma europejski charakter ponadnarodowy?
W okularach nie ma nic niezwykłego. Są to przecież przedmioty codziennego użytku odzwierciedlające europejskie style i trendy drugiej połowy ubiegłego wieku. W muzeach są traktowane jako pamiątki, choć często postrzegane są jako coś oczywistego. Mogą nadać danej osobie aurę intelektualisty lub odwrotnie – anonimowo i banalnie reprezentować masy.
Jak i dlaczego eksponat trafił do kolekcji muzeum?
Okulary te należą do kolekcji podarowanej przez dr Alyssę Grossman, antropolożkę społeczną i wizualną, autorkę prac naukowych o pamiątkach postkomunistycznych,
Jaki związek ma ten przedmiot z utylizacją odpadów?
W czasach komunistycznych okulary były wartościowymi przedmiotami, gdyż oprawki były drogie i trudno dostępne. Dlatego w tej konkretnej parze wymieniono różne części, co zmieniło jej wygląd. Dziś mentalność pod hasłem: „radź sobie, jak możesz, nie wyrzucaj, naprawiaj” jest znacznie mniej powszechna, ponieważ dziś przedmioty raczej wymienia się na nowe niż naprawia. Wartość takiego przedmiotu codziennego użytku jako eksponatu muzealnego jest niewątpliwie dyskusyjna, jeśli wziąć pod uwagę jego prozaiczną i stosunkowo niewielką rolę, wielokrotne rozmontowywanie i naprawianie, a także współczesne dyskredytowanie ustroju i jakości wyrobów w owych czasach.